II. Rozdział dwudziesty.

Soleil obudziła się następnego dnia, jakoś w godzinach południowych. Cieszyło mnie chociaż to. Lekarz nie wiedział, jak głębokie mogą być urazy psychiczne. Wiedziałem, że nie chce jeść. Była po prostu załamana. Spędziłem tu całą noc i byłem bardzo zmęczony, ale świadomość, że się wybudziła, podnosiła mnie na duchu. Gdy lekarz opuścił salę, poderwałem się z niewygodnego krzesła.
- Co z nią? - spytałem, pocierając palcami udo.
- Nie jest źle. Rana na głowie nie wygląda tak strasznie. Dziewczyna nie chce jeść, ale to normalne. Będziemy podawali jej leki uspokajające.
- Mogę do niej wejść? - zadałem mu kolejne pytanie, a on spojrzał na mnie, jak na kretyna. Chciałem tylko zobaczyć Soleil.
- To kiepski pomysł. Ona na razie odrzuca każdego. Nie chce rozmawiać.
Nie zwracając uwagi na faceta w białym kitlu, wszedłem powoli do sali, aby nie przestraszyć blondynki. Miała zamglony wzrok i wpatrywała się w okno, które do połowy było przysłonięte tanią żaluzją.
- Maleńka. - szepnąłem, stojąc przy drzwiach. Nie wiedziałem, jak zareaguje. Zerknęła na mnie. Przez chwilę nawet miałem wrażenie, że się uśmiecha.
- Zayn. - powiedziała tak cicho, że ledwo zdołałem ją usłyszeć. Potrząsnęła nagle głową i zacisnęła powieki. - Wyjdź, proszę.
- Soleil, nie odtrącaj mnie. Poradzimy sobie, zobaczysz.
- Zayn, wyjdź. Zostaw mnie samą. - fuknęła. Dopiero teraz zauważyłem, że ma zachrypnięty głos.
- So, błagam cię. Wiem, że to trudne, nawet bardzo, ale to ja, Zayn. Wiesz, że cię nie skrzywdzę. Aniołku... - wolnym krokiem podszedłem do niej. Próbowałem ująć jej dłonie, ale zabierała je. Nie wiem nawet, kiedy zaczęła krzyczeć. Do sali wparowali lekarze, wraz z dwoma ochroniarzami, którzy siłą wyciągnęli mnie na korytarz. Usiadłem obok swojej matki, oparłem głowę na dłoniach i zacząłem płakać. Miałem dosyć tego wszystkiego, co się działo. Narażałem Soleil na cholerne niebezpieczeństwo. To ja byłem winny wszystkiemu. To przeze mnie ona wiecznie cierpiała. A ja nie miałem już siły. Chciałem się uwolnić od wszystkiego, co się teraz działo.
- Nie płacz, Zayn. Wszystko się ułoży, zobaczysz. Musisz uwierzyć w was.
- Nie dam rady, mamo. Mam już dość. To wszystko jest chore. Nie mogę patrzeć na to, jak ona ciągle przeze mnie cierpi. Musi uciekać, jest poniżana.
- Nie mów tak. Soleil cię kocha i akceptuje z tymi wszystkimi bonusami. Wyjdzie z tego. Daj jej czas. - szepnęła, gładząc moje plecy.
- Jestem cholernym egoistą. Mam ją i czerpię korzyści tylko dla siebie. Mogłem jej nie zatrzymywać teraz przy sobie.
- Zayn, Soleil jest w tobie zakochana po uszy. To, co się dzieje, nie jest twoją winą. Nie jest niczyją winą. - rzuciła matka blondynki i wręczyła mi kawę z maszyny. - Wróć do domu i odpocznij.
- Nie dam rady spać, gdy wiem, że ona tu jest i się męczy.
- Spróbuj, synku. - wtrąciła się moja rodzicielka. - To ci dobrze zrobi. W następnych dniach będziesz jej bardziej potrzebny. Lekarz powiedział, że pierwszy dzień jest najtrudniejszy. Później będzie chciała z tobą rozmawiać, ale może nie pozwalać się dotykać.
- Mogę zostać jeszcze u ciebie? Nie chcę zaczynać czegoś nowego bez niej.
- Tak, Zayn. To nadal twój dom, pamiętaj o tym.

*

Kolejny dzień przyszedł cholernie szybko. Przyniosłem Soleil kwiaty i poprosiłem lekarza, aby jej je wręczył. To były ulubione kwiaty mojej dziewczyny. Ona nadal nie chciała jechać, a pielęgniarki co rusz podpinały jej nowe kroplówki. Cieszyłem się, że chce brać chociaż leki.

- Panna Kellan chce pana widzieć. - zwróciła się do mnie jedna z pracownic. - Jest zamroczona przez leki, to może dlatego. Proszę być spokojnym, może być niespokojna.

Kiwnąłem głową i ostrożnie wszedłem do środka. Soleil nadal leżała na łóżku i miała na sobie białą, za dużą koszulę. Spojrzałem na nią z troską, a ona się uśmiechnęła. Wiedziałem, że to sztuczny uśmiech, cóż. Usiadłem na krześle obok jej szpitalnego łóżka.

- Przepraszam z-za wczor-raj, Zayn. - szepnęła, szukając mojej dłoni. Westchnąłem cicho, przypominając sobie poprzednią sytuację. Koszmar.

- Nic się nie stało, aniele. Nie zadręczaj się tym. Jak się czujesz?

- Fizycznie nawet dobrze, ciało mnie trochę boli, a psychicznie... Sama nie wiem. Lekarze powiedzieli, że jestem naćpana tymi lekami, dlatego cię do siebie dopuszczam. - zachichotała. Ona naprawdę się zaśmiała. Moje serce urosło za radości. 

- Nie przeniosłem się jeszcze do naszego domu. Czekam na ciebie.

- Jeżeli chcesz, możesz już tam zamieszkać. Nie będzie mi to przeszkadzało. - powiedziała cicho, patrząc na mnie. - Lekarze mówią, że za tydzień będę mogła wyjść. Ale potem będę potrzebowała kontroli psychologa.

- Poszukam kogoś, kto pomoże ci najlepiej, jak będzie umiał.

- Kocham cię, Zayn.

- Ja ciebie też, maleńka.

Po chwili ciszy, Soleil mnie znowu odepchnęła. Zaczęła płakać i prosiła, bym wyszedł. Byłem rozbity na drobne kawałeczki. To istny koszmar. To jest takie trudne.

*

- Jak to, kurwa? Nie obchodzi mnie, że Patrick ma dobrego adwokata. Zgwałcił Soleil i ma iść za to do więzienia. - warknąłem w stronę policjanta, który obecnie siedział w domu moim i blondynki. Byliśmy sami. Chciał ze mną porozmawiać, a to podobno nie mogło czekać, więc postanowiłem go tu zabrać. Choć to nie był zbyt dobry pomysł. Westchnąłem głośno, pocierając palcami nos. Oparłem łokcie o wyspę kuchenną i dokładnie go obserwowałem. Pieprzony policjant siedział w mojej kuchni i jak gdyby nigdy nic, popijał herbatę.

- Staramy się robić, co w naszej mocy. - powiedział niski, pulchny facecik. Jak oni mnie wkurwiają. Jęknąłem na samą myśl, że ten skurwiel może nie ponieść kary.

- Najwyraźniej robicie za mało, skoro ten fiut może wyjść bez niczego. Co, jeśli dopuści się kolejnych przestępstw?

- Wtedy sąd podejmie inną decyzję. To tylko wstępne przypuszczenia. Powinien pan dowiedzieć się więcej o przeszłości tego chłopaka. 

- Zgłoszę to mojemu adwokatowi. I to, kurwa, jest wasze zajęcie. To wy musicie wiedzieć, co on wyrabiał kiedyś. Doprowadzę do tego, żeby poszedł za kratki.

- Rozumiem twoje oburzenie, Zayn. Nie wiem, co bym zrobił, gdyby coś stało się Claire. - ach tak, chyba zapomniałem wspomnieć, że ten gbur, to ojciec mojej byłej.

- Właśnie, gdzie ona się podziewa? - zerknąłem na niego, uśmiechając się kpiąco przy tym.

- Dostała kuratora. Chodzi do szkoły specjalnej w Nowym Jorku, tam mieszka jej matka. Zerwała kontakty z Victorią i Jeremym. Ma się całkiem dobrze. - oznajmił, a chwilę później dodał. - Była z tobą taka szczęśliwa. Powinniście znowu być razem. Ona wtedy była całkiem innym dzieckiem.

- Gówno mnie to obchodzi. Niech się cieszy, że nie wniosłem o umieszczenie jej w zakładzie poprawczym, bo tam powinna być w tej chwili. Kocham Soleil i tylko ona mnie interesuje. - warknąłem, uderzając dłonią o blat.

- Ja już pójdę.

To najlepszy pomysł, na jaki do tej pory wpadł. Przewróciłem oczyma i odprowadziłem policjanta do drzwi.

- Do widzenia, Malik. Miej się na baczności.

Skinąłem głową i czym prędzej zamknąłem za nim drzwi.

***
15 KOMENTARZY - NOWY.